Julia. Jedno imię, wiele historii.

Z domu  Pattle, ur. 11 czerwca 1815 - zm. 26 stycznia 1879 była brytyjską fotografką uważaną za jednego z najważniejszych portrecistów XIX wieku. Jest znana ze swoich miękkich zbliżeń słynnych mieszkańców Wiktorii oraz ilustracyjnych obrazów przedstawiających postacie z mitologii, chrześcijaństwa i literatury. Urodziła się w Kalkucie , a po zadomowieniu się wśród anglo-indyjskiej klasy wyższej przeniosła się do Londynu, gdzie nawiązała kontakty z elitą kulturalną. Następnie założyła własny salon literacki w nadmorskiej wiosce Freshwater na wyspie Wight.

Cameron zajęła się fotografią w wieku 48 lat, po tym, jak córka dała jej w prezencie aparat. Szybko stworzyła dużą liczbę portretów i alegorycznych obrazów inspirowanych żywymi obrazami , teatrem, XV-wiecznymi malarzami włoskimi i artystami współczesnymi. Zebrała większość swojej twórczości w albumach, w tym The Norman Album. W ciągu 12 lat wykonała około 900 zdjęć.

 ur. 30 marca 1908 w Moskwie, zm. 14 września 1978 w Warszawie, lekarz-pediatra, naukowiec i nauczyciel akademicki, profesor Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie. W pierwszych dniach powstania warszawskiego Julia Latkowska-Starkiewiczowa zorganizowała – w prywatnym mieszkaniu – punkt opatrunkowy dla rannych, a później była lekarzem (kierownikiem sali chorych) w powstańczym Szpitalu Polowym przy ul. Mokotowskiej 55 (Oddział „Bakcyl”, Sanitariat Okręgu Warszawskiego AK, Podobwód Śródmieście-Południe). Po kapitulacji powstania została wysiedlona (razem z matką, siostrą i dziećmi) poprzez obóz w Pruszkowie do wsi Biała Błotna koło Koniecpola. Leczyła tam chorych mieszkańców Błotnej i okolicznych wsi.

Zmarłą w 217 roku, była drugą żoną cesarza rzymskiego Septymiusza Sewera (panował w latach 193–211) i potężna postać w reżimie swego następcy, cesarza Karakalla. Julia była Syryjką (Domna to jej syryjskie imię) i była córką dziedzicznego arcykapłana Bassianusa w Emesa (dzisiejsze Ḥimṣ) w Syrii oraz starszą siostrą Julii Maesy. Jako żona cesarza otrzymała tytuły augusta (193) i „matka obozów wojskowych” (195). Domna zgromadziła wokół siebie w Rzymie grupę filozofów i innych intelektualistów, których działalność najlepiej znana jest z pism Filostratusa. Po śmierci Sewera mordercza uraza jej dwóch synów, wspólnych cesarzy Karakalli i Gety , którego kulminacją było zabójstwo Gety przez Karakallę w jej obecności (212), czemu nie była w stanie zapobiec. Kiedy Karakalla (panował w latach 211–217) brał udział w kampanii, pozostawił ją pod kontrolą większości administracji cywilnej, z tytułem „matki Senatu i ojczyzny”. Na wieść o jego morderstwie w 217 roku mówi się, że zagłodziła się na śmierć, dobrowolnie lub na rozkaz nowego cesarza, Makrynus .

Julia Kapulet, także Julia Capuleti (ang. Juliet Capulet) – fikcyjna postać z tragedii Williama Szekspira pod tytułem Romeo i Julia. Początkowo jest to czternastoletnia zaledwie, niewinna dziewczyna. Świat nastoletniej Julii wyznaczają autorytety, którym zdaje się być posłuszna i wierna: ojciec, matka, piastunka. Gdy matka wyznacza jej Parysa, jako przyszłego męża, Julia nie protestuje, choć przyjmuje wiadomość bez entuzjazmu. Nigdy dotąd nie kochała i nie myśli o tym

Poznanie Romea jest dla niej jak objawienie. W jednej chwili zmienił się świat. Co ciekawe, mimo iż ona także wyznaje Montekiemu swą miłość, to jednak nie wierzy bezgranicznie w jego zapewnienia i przysięgi

Warto pamiętać, że to właśnie Julia jako pierwsza zaproponuje ukochanemu, aby dowiódł siły swych uczuć przez małżeństwo. Tak więc, z jednej strony mamy do czynienia z bardzo młodą dziewczyną, z drugiej jednak - z osobą znacznie trzeźwiej patrzącą na świat niż jej ukochany

Po śmierci Tybalda i wyroku skazującym na Romea Julia nie rezygnuje z działań, zmierzających do połączenia się z ukochanym

Jest gotowa zaryzykować życie dla ratowania swego związku z Montekim. Nie załamuje jej nawet zdrada niani i brak oparcia w rodzicach. Końcowa scena na cmentarzu, moment ujrzenia u swego boku martwego Romea, jeszcze silniej podkreśla mocną osobowość dziewczyny. Czternastoletnia Julia, w obliczu klęski wszelkich nadziei, odbiera sobie życie

Polska pisarka, autorka książek dla dzieci. Była współautorką Elementarza dla I klasy z 1938 r. W latach 1935-39 była członkiem zespołu redakcyjnego pisma dziecięcego "Słonko".Pochodziła ze szlacheckiej rodziny Prus-Niewiadomskich, herbu Prus. Jej ojciec był budowniczym kolei, a matka znaną malarką, siostrzenicą Wojciecha Gersona.
W 1913 r., tuż przed I wojną światową, ukończyła gimnazjum w Warszawie. W tym samym roku zachorowała na gruźlicę i leczyła się w sanatorium w Dusznikach-Zdroju. Choroba płuc stale się odnawiała i stała się w końcu przyczyną jej śmierci. Jeszcze przed wkroczeniem Niemców do Warszawy w sierpniu 1915 r. wyjechała z matką do ojca w Gruzji, który już od pięciu lat przebywał tam kierując jako inżynier budową strategicznych linii kolejowych. Po wybuchu rewolucji październikowej w Rosji wróciła przez Odessę we wrześniu 1918 r. wraz z rodzeństwem i rodzicami do kraju. Wyszła młodo za mąż za Karola Duszyńskiego. W 1925 r. wróciła z mężem do Warszawy i rozpoczęła pracą literacką. Rodzonych dzieci Julia i Karol nie mieli, jedynie przysposobionego syna Mariana Duszyńskiego.