Franciszek. Jedno imię, wiele historii.

Cesarz austriacki od 1848 roku i król węgierski od 1867 roku. Urodził się 18 sierpnia 1830 roku w zamku Schönnbrun. Był synem arcyksięcia Franciszka Karola, drugiego syna cesarza Franciszka II, i Zofii, córki króla Maksymiliana I Bawarskiego. Był jednym z najdłużej panujących monarchów nowożytnej Europy. To za jego rządów Austria przekształciła się w Austro-Węgry, a w imperium Habsburgów doszli do głosu przedstawiciele różnych narodów je zamieszkujących. Do władzy doszedł w czasie Wiosny Ludów. 2 grudnia 1848 roku, po abdykacji Ferdynanda, został ogłoszony cesarzem. Jego pierwszym zadaniem było przywrócenie porządku w ogarniętym gorączką rewolucyjną cesarstwie. Narzucił poddanym władzę silnej ręki; samodzielnie podejmował kluczowe decyzje, także w kwestiach polityki zagranicznej. Doprowadziło to do dalszych wystąpień przeciw niemu: w 1853 roku w Wiedniu miał miejsce zamach na jego życie. Rok później ożenił się ze swoją kuzynką, księżniczką Elżbietą Bawarską (Sisi). Seria niekorzystnych dla Austrii wojen (między innymi z Francją i Sardynią) oraz rosnące problemy finansowe wymusiły na Franciszku zmianę polityki. Rozpoczął się okres eksperymentów z różnymi modelami ustrojowymi, zakończony dopiero w 1867 roku utworzeniem dualistycznych Austro-Węgier. 8 czerwca 1867 roku cesarz został koronowany na króla Węgier, a państwa cieszyły się odtąd daleko posuniętą odrębnością, prowadząc jednak wspólną politykę zagraniczną i dzieląc ministerstwa wojny i finansów. W latach poprzedzających wybuch I wojny światowej Franciszek dążył do utrzymania pokoju mimo, że jego doradcy namawiali go do prewencyjnej wojny w Serbii lub we Włoszech. Ostatecznie w lipcu 1914 roku, po zabójstwie arcyksięcia Franciszka Ferdynanda w Sarajewie 28 czerwca 1914 roku, dał się jednak przekonać Leopoldowi von Berchtoldowi do postawienia Serbii ultimatum, które doprowadziło do wybuchu wojny.
Cesarz nie doczekał końca wywołanego przez siebie konfliktu. Zdążył jeszcze w 1916 roku wydać wraz z władzami niemieckimi akt 5 listopada, zapowiadający odrodzenie państwa polskiego. Zmarł 21 listopada 1916 roku w Schönnbrunie.

amerykański piosenkarz i aktor filmowy pochodzenia włoskiego, ze względu na swój status popularnie nazywany „The Voice”. Jego muzyka jest uznawana za ponadczasową, zaś on sam za najwybitniejszego amerykańskiego piosenkarza XX w. Szacowany nakład ze sprzedaży wszystkich jego wydawnictw na całym świecie wynosi ponad 150 milionów egzemplarzy, co czyni go jednym z artystów z największą liczbą sprzedanych albumów muzycznych w dziejach. Urodzony 12 grudnia 1915 r. w Hoboken w New Jersey, był jednym z pierwszych niekwestionowanych idoli scenicznych w latach powojennych, w czasach rosnącej popularności telewizji. Zanim przyszedł rock’n’roll, a z nim m.in. jego król – Elvis Presley, Frank Sinatra w wyjątkowy sposób łączył pop, swing, jazz i muzykę broadwayowską. Karierę zaczynał w małych lokalach w New Jersey, ale – jak sam przyznawał – nie brakowało mu w życiu dobrej passy. Nie ma świąt, kiedy nie słyszymy jego głosu. Tradycji co roku musi stać się zadość – od końca listopada aż do Bożego Narodzenia w stacjach radiowych, restauracjach i kawiarniach, a przede wszystkim w galeriach handlowych rozbrzmiewają największe przeboje świąteczne, które nagrał w latach 40. i 50. ubiegłego wieku, od „Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow”, przez melancholijne „Have Yourself a Merry Little Christmas”, po jego wersje nieśmiertelnego szlagieru Binga Crosby’ego „White Christmas”, które w czasach, kiedy z powodu zmian klimatycznych białe święta są rzadkością, budzą szczególny rodzaj nostalgii. „Żyj zawsze w taki sposób, jakby każdy dzień miał być twoim ostatnim” – mawiał. Frank Sinatra był dumą Ameryki, a rodacy chętnie nadawali mu pieszczotliwe przydomki. Nazywano go „Niebieskookim” („Ol’ Blue Eyes”), „Prezesem” („The Chairman of the Board”) lub po prostu „Głosem” („The Voice”). Nie wahał się korzystać ze swojej pozycji i angażował się publicznie. Niejednokrotnie brał udział w politycznych debatach. Do 1966 r. popierał Demokratów, by następnie przejść na stronę Republikanów. Jego sceniczna kariera trwała 56 lat – od 1939 do 1995 r. Nagrał 26 złotych i 8 platynowych płyt, dziewięciokrotnie był laureatem nagrody Grammy. Niezliczone utwory w jego wykonaniu, jak „My Way”, „Come Fly With Me”, „New York, New York”, „Night and Day”, „Love and Marriage”, „I’ve Got You Under My Skin”, „Strangers in the Night” lub „Fly Me to the Moon”, na stałe wpisały się w kanon światowej popkultury. Zmarł 14 maja 1998 r. w Los Angeles w wyniku ataku serca.

amerykański polityk, 32. prezydent Stanów Zjednoczonych, wybierany na ten urząd w latach 1933–1945 czterokrotnie z ramienia Partii Demokratycznej. Jedyny w historii prezydent USA pełniący urząd dłużej niż dwie kadencje, co doprowadziło do wejścia w życie w 1951 XXII Poprawki do Konstytucji, ograniczającej liczbę kadencji do dwóch.
Franklin Delano Roosevelt urodził się 30 stycznia 1882 roku w Hyde Parku, nieopodal Nowego Jorku. Był synem prawnika i przedsiębiorcy Jamesa Roosevelta i jego drugiej żony Sary Delano. Senator stanowy w Nowym Jorku od 1911 do 1913 roku. Był uczestnikiem paryskiej konferencji pokojowej w 1919 roku. W latach 1929-1933 gubernator stanu Nowy Jork. W 1932 roku wygrał w wyborach prezydenckich, firmując hasło wprowadzenia „Nowego Ładu” (New Deal) w walce ze skutkami globalnego kryzysu gospodarczego. Dążył do utrzymania neutralności Stanów Zjednoczonych w obliczu narastających napięć politycznych w Europie. Dopiero po japońskim ataku na Pearl Harbor podpisał deklarację wojny, która zapoczątkowała udział Ameryki w II wojnie światowej. Pomysłodawca Lend-Lease Act oraz Karty Atlantyckiej. Brał udział w spotkaniach tak zwanej „wielkiej trójki” w Teheranie i Jałcie. Przyczynił się do oddania Polski w ręce Stalina i do ustanowienia tak zwanego „ładu jałtańskiego”, który na dziesiątki lat przebudował geopolityczne oblicze Europy. Zmarł 12 kwietnia 1945 roku

amerykański muzyk rockowy, jazzowy, wokalista, kompozytor oraz autor tekstów, lider zespołu The Mothers of Invention. Także aktor, reżyser, producent i scenarzysta filmowy. Przyszedł na świat w Baltimore, w stanie Maryland, 21 grudnia 1940 roku, jako syn Francisa Zappy (urodzonego w Partinico na Sycylii), pochodzenia grecko-arabskiego oraz Rose Marie Colimore, pochodzenia w trzech czwartych włoskiego (włączając Sycylię), a w jednej czwartej francuskiego. Był najstarszym z czworga rodzeństwa (miał dwóch braci i jedną siostrę). Pierwszą muzyką zakupioną przez Zappę były single R&B, od której zaczął budować swoją ogromną kolekcję, którą zatrzymał do końca życia. Zappa dorastał jednocześnie pod wpływem awangardowych kompozytorów, takich jakich jak Edgard Varèse, Igor Strawiński i Anton Webern, a także zespołów R&B i doo-wop (w szczególności lokalne grupy pachuco) oraz nowoczesnego jazzu. W 1957 roku Zappa otrzymał swoją pierwszą gitarę. Wśród jego wczesnych wpływów znalazł się Johnny 'Guitar' Watson, Howlin' Wolf oraz Clarence 'Gatemouth' Brown (w 1970 i latach 80. zaprosi Watsona do wystąpienia na kilku albumach). Zappa rozważał karierę solową jako odpowiednik stworzenia 'rzeźb powietrznych' oraz rozbudowania eklektycznego, innowacyjnego i własnego stylu. Ostatecznie stał się jednym z najbardziej szanowanych gitarzystów elektrycznych swoich czasów.W swojej muzyce nie uznawał ograniczeń, sięgał do rocka, popu, soulu, współczesnej muzyki poważnej, jazzu, muzyki awangardowej, muzyki aleatorycznej, pastiszu, muzyki konkretnej, muzyki barokowej, renesansowej, neoromantycznej. Zmarł na raka prostaty 4 grudnia 1993 roku w Los Angeles, gdzie się przeprowadził w 1959 roku.

Jorge Mario Bergoglio SJ, argentyński duchowny rzymskokatolicki, jezuita, arcybiskup metropolita Buenos Aires i Prymas Argentyny w latach 1998–2013, kardynał prezbiter w latach 2001–2013, przewodniczący Konferencji Episkopatu Argentyny w latach 2005–2011,W 2013 roku został wybrany 266 papieżem i 8. suwerenem Państwa Watykańskiego.
Urodził się 17 grudnia 1936 w Buenos Aires, jako jedno z pięciorga dzieci włoskich imigrantów. Po ukończeniu technikum i obronie dyplomu z chemii, w wieku 21 lat, rozpoczął studia w seminarium. 11 marca 1958 wstąpił do zakonu jezuitów i kontynuował naukę w zakonnych domach studiów. W latach 1964-1965 był nauczycielem literatury i psychologii. W latach 1967-1970 studiował teologię na wydziale teologicznym Colegio Máximo San José w San Miguel. Święcenia kapłańskie przyjął 13 grudnia 1969, a wieczystą profesję złożył 22 kwietnia 1973. 20 maja 1992 został mianowany biskupem pomocniczym Buenos Aires, w lutym 2001 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera San Roberto Bellarmino. Posługuje się językami: hiszpańskim, włoskim, niemieckim, francuskim, piemonckim oraz angielskim, zna zna też trochę portugalski. Przypisuje mu się mniej formalne podejście do papiestwa niż jego poprzednikom. Zdecydował się na przykład zamieszkać w Domus Sanctae Marthae zamiast w papieskim apartamencie Pałacu Apostolskiego. Znany ze swojej pokory, troski o ubogich i zaangażowania w dialog międzyreligijny. Podtrzymuje tradycyjne poglądy Kościoła na temat aborcji, celibatu i wyświęcania kobiet. Utrzymuje, że Kościół powinien być bardziej otwarty dla członków społeczności LGBT i opowiada się za prawnym uznawaniem par osób tej samej płci. Jest krytykiem nieokiełznanego kapitalizmu i ekonomii wolnorynkowej, konsumpcjonizmu i nadmiernego rozwoju oraz opowiada się za podejmowaniem działań w sprawie zmian klimatycznych. W dyplomacji międzynarodowej pomagał w przywróceniu stosunków amerykańsko-kubańskich oraz wspierał sprawę uchodźców podczas kryzysów migracyjnych w Europie i Ameryce Środkowej. Jest zdecydowanym przeciwnikiem nacjonalizmu oraz dyskryminacji motywowanej wiarą.