Aleksander. Jedno imię, wiele historii.

Aleksander Puszkin, a właściwie Aleksandr Siergiejewicz Puszkin, urodził się 6 czerwca 1799 roku w Moskwie. To rosyjski pisarz uznawany za najwybitniejszego, obok Michaiła Lermontowa, przedstawiciela romantyzmu rosyjskiego. Aleksander Puszkin jest klasykiem nie tylko rosyjskiej, ale również światowej literatury, a także reformatorem rosyjskiego języka literackiego. Jego pradziadek, Abisyńczyk Abram Hannibal, był czarnoskórym niewolnikiem, który dzięki swojemu męstwu i inteligencji został ulubionym generałem cara Piotra I i otrzymał szlachectwo. 

Jest autorem takich bajek jak między innymi: Pan młody, Bajka o popie i jego parobku Jołopie lub Bajka o popie i jego parobku Osiłku, Bajka o carze Sałtanie, jego synu sławnym i potężnym bohaterze księciu Gwidonie Sałtanowiczu i o pięknej księżniczce Łabędzicy, Bajka o rybaku i rybce, Bajka o śpiącej królewnie i siedmiu junakach, Bajka o złotym koguciku.

Jego najbardziej znane dramaty to Borys Godunow i Uczta podczas dżumy, a poematy to Rusłan i Ludmiła, Eugeniusz Oniegin czy Jeździec miedziany

Kompozytor i pianista. Należy do najczęściej wykonywanych na świecie kompozytorów polskich. Urodzony w Łodzi w roku 1897, jako dwudziestodwuletni młodzieniec opuścił Polskę na zawsze i osiadł w Paryżu. Tutaj zrobił światową karierę, ale nigdy nie przestał myśleć o sobie jako kompozytorze polskim. Za polskiego kompozytora - najwybitniejszego w owym czasie obok Szymanowskiego - uchodził też w oczach opinii publicznej na całym świecie. Był honorowym członkiem Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków w Paryżu. Jako pianista i kompozytor wyjeżdżał na koncerty do wielu krajów Europy, Stanów Zjednoczonych, Ameryki Południowej i na Daleki Wschód. W 1927 i ponownie w 1929 odbył tourneé koncertowe po Stanach Zjednoczonych. Podczas pobytu w Ameryce poznał Charlie Chaplina i George’a Gershwina. Jego utwory były wykonywane przez najlepsze orkiestry, m.in. The Boston Symphony Orchestra pod dyrekcją Siergieja Kusewickiego, The Philharmonic-Symphony Society of New York pod batutą Artura Toscaniniego oraz The Philadelphia Orchestra pod kierownictwem Leopolda Stokowskiego. Po wybuchu II wojny światowej, dzięki pomocy Charlie Chaplina, wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. W 1941 osiedlił się w Los Angeles. Zajmował się tam komponowaniem przede wszystkim muzyki filmowej. Do Paryża Aleksander Tansman powrócił dopiero w 1946, jako znany kompozytor o ustalonej pozycji w świecie muzycznym. Zmarł w Paryżu 15 listopada 1986 roku, został pochowany na cmentarzu Saint-Mondé.

Powieściopisarz, nowelista i publicysta, kronikarz Warszawy, działacz społeczny, myśliciel i współtwórca pozytywizmu nad Wisłą. Obok Elizy Orzeszkowej, Marii Konopnickiej i Henryka Sienkiewicza wyznaczył kanon polskiej prozy realistycznej.

Urodził się 20 sierpnia 1847 roku] w Hrubieszowie na Lubelszczyźnie, w rodzinie Antoniego Głowackiego, dworskiego ekonoma o szlacheckich korzeniach (swój późniejszy pseudonim literacki Aleksander Głowacki zaczerpnął z nazwy rodowego herbu Prus I), oraz Apolonii z Trembińskich. Gdy miał trzy lata, zmarła jego matka. Sześć lat później umarł ojciec. Aleksander zaczął tułać się po rodzinie. Z reguły traktowano go bardzo surowo. Jako 14-latek trafił pod skrzydła starszego brata Leona Głowackiego, nauczyciela i działacza niepodległościowego. W wieku 16 lat wziął udział w Powstaniu Styczniowym. Został ranny w bitwie pod Białką, wzięto go do rosyjskiej niewoli, zwolniono tylko po to, by znów go aresztować, a potem za udział w insurekcji pozbawić szlachectwa. Mieszkał w Pulawach, Lublinie, Kielcach, Siedlcach i Warszawie. Był autorem tak znanych noweli i opowiadań jak Antek, Katarynka, Kamizelka czy Z legend dawnego Egiptu. Dzięki napisaniu powieści Anielka, Placówka, Faraon, Emancypantki czy Lalka został jednym z najważniejszych i najsławniejszych polskich pisarzy w historii.

Zmarł na atak serca w wieku 64 lat. Jego pogrzeb, który odbył się 22 maja 1912, zgromadził tłumy wielbicieli talentu pisarza i przerodził się w wielką manifestację mieszkańców Warszawy. Prus został pochowany na cmentarzu Powązkowskim 

Aleksander Ford urodził się jako Mosze Lifszyc 24 listopada 1908 r., nie wiemy, gdzie. Sam wymieniał Kijów, Warszawę, Łódź i nieznaną wieś na Ukrainie. Miał trójkę rodzeństwa. Jego ojciec pracował w łódzkiej fabryce włókienniczej. Po śmierci ojca wyjechał do Warszawy i rozpoczął pracę w sklepie fotograficznym. Wkrótce rozpoczął pracę jako montażysta. Swój pseudonim przyjął prawdopodobnie na cześć wybitnego twórcy amerykańskich westernów Johna Forda. Pod koniec lat dwudziestych zrealizował pierwsze filmy dokumentalne, które nie zachowały się do naszych czasów. W 1932 r. na ekrany kin trafił jego pierwszy film fabularny – „Legion ulicy” Jego pierwszym filmem powojennym była „Ulica Graniczna”, który w Wenecji na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym otrzymał w 1948 r. Złoty Medal za najlepszy film. Inne filny Forda to : Piątki z ulicy Barskiej, Ósmy dzień tygodnia czy najczęściej oglądana w kinach polska produkcja Krzyżacy na który według oficjalnych danych kupiło bilety aż 32 315 695 osób.

Zmarł tragicznie 14 lutego 1980 roku w miejscowości Naples na Florydzie.

Aleksander Wielki, nazywany Aleksandrem Macedońskim (356-323 p.n.e.) Król Macedonii, twórca rozległego bliskowschodniego imperium. W młodości wychowywany przez sławnego filozofa Arystotelesa. Zasiadł na tronie w roku 336 roku p.n.e., po śmierci swojego ojca Filipa II. W 334 roku rozpoczął wielką kampanię przeciwko Persji, rządzonej przez Dariusza III. Zwycięzca spod Issos (333 p.n.e.), zdobył Tyr, zajął Gazę i Egipt. W 331 roku zadał Dariuszowi ostateczną klęskę pod Gaugamelą, wcielając do swojego pęczniejącego imperium Mezopotamię, a także obszar dzisiejszego Iranu i Afganistanu. Podjął próbę podboju Indii, w trakcie której o mało sam nie zginął podczas szturmu na jedno z miast.Pamięta się go ze względu na geniusz wojskowy i zamiłowanie do kultury. Aleksander Wielki zmarł w Babilonie w wieku zaledwie 33 lat.