Zuzanna. Jedno imię, wiele historii.

Susanna Centlivre była aktorką, poetką i dramatopisarką. Była powszechnie uważana za jedną z najbardziej wpływowych dramatopisarek XVIII wieku. Kilka z jej sztuk pozostało popularnych aż do XIX wieku. Centlivre była znana jako druga kobieta angielskiej sceny, po Aphrze Behn. Jej kariera w Theatre Royal, Drury Lane była niezwykle udana. Wielu uważało ją za męską z powodu jej politycznie otwartego pisarstwa, więc nie było zaskoczeniem, że odniosła sukces w rolach męskich.

Centlivre napisała w swoim życiu siedemnaście komedii i kilka tragedii, ale wiele dzieł opublikowała anonimowo, ponieważ dostrzegała znaczne uprzedzenia wobec kobiet, które próbowały pisać dla teatru. Chociaż jej pierwsza sztuka została opublikowana pod pseudonimem Susanna Carroll, dwie kolejne były anonimowe, a w czwartej używała męskich inicjałów RM jako pseudonimu. Centlivre ciężko pracowała, aby udoskonalić swoje rzemiosło. Wykorzystywała literaturę angielską, francuską i hiszpańską jako inspirację i źródła w swojej twórczości oraz wnikliwie analizowała wszystkie reakcje na każdą ze swoich sztuk – doskonaląc swoje pisarstwo i autorski osąd, dopóki nie poczuła się pewna, że ​​udało jej się dać szerszej publiczności to, czego chcą.

Właściwie Zuzanna Polina Gincburg (ur. 22 marca 1917 w Kijowie, zm. 1944 w Krakowie) – polska poetka pochodzenia żydowskiego. Zuzanna Gincburg zaczęła pisać wiersze już w wieku 10 lat. Pierwsze opublikowane ukazywały się w gimnazjalnej gazetce „Echa Szkolne”. Za namową Juliana Tuwima wzięła udział w konkursie poetyckim w 1934 roku ogłoszonym przez Wiadomości Literackie i zdobyła w nim wyróżnienie. Wiosną 1935 roku rozpoczęła współpracę z Wiadomościami Literackimi; należała do kręgu Skamandrytów. Niektórzy badacze przypisują jej przynależność do grupy poetyckiej „Wołyń”, co było niemożliwe, gdyż przebywała w czasie działania grupy w Warszawie, nie ma jej nazwiska w dokumentach założycielskich. Młodzieńcze wiersze Ginczanki - zmysłowe, głoszące pochwałę życia i nieraz drastycznie odwołujące się do kobiecej biologii i fizjologii - wyrastają z buntu przeciw mieszczańskiemu wychowaniu. Sensualizm jednak stanowi u poetki drogę do poznania rzeczywistości oraz jest wyrazem wiary w to, że materia słowa poetyckiego może stanowić ekwiwalent rzeczywistości. Od początku swojej drogi twórczej Ginczanka opisuje świat również przez odwołania do mitów i tradycji kultury: mitologii Dalekiego Wschodu (wczesny cykl "Chińskie bajki o La-licie" - gejszy ulepionej z gliny i ożywionej przez zakochanego mężczyznę), mitologii starogermańskiej (wiersz "Zygfryd"), a także do motywów i wątków z kultury śródziemnomorskiej (np. centaury) oraz żydowskiej (wiersz "Poznanie", którego bohaterami są Adam i Ewa; nawiązania do "Pieśni nad pieśniami"). W późniejszych utworach poetki zmysłowe doświadczanie rzeczywistości ustąpi miejsca poznawaniu świata przez pryzmat kultury.

Urodziła się 11 sierpnia 1840 w Sokołówku k. Ciechanowa, zmarła 6 stycznia 1922 w Mławie. Najważniejsze dzieła: Przygody imć pana Mikołaja Reja: powieść historyczna z szesnastego wieku, Opowiadania z dziejów ojczystych dla domu i szkoły, Na posterunku, Na zgliszczach Zakonu. Działaczka patriotyczno-oświatowa, autorka powieści historycznych dla młodzieży i książeczek dla dzieci. Publikowała pod pseudonimami "Anna M." i "Dąbrowa" m.in. w pismach "Przyjaciel dzieci" i "Bluszcz". Prowadziła tajną pensję dla dziewcząt, zakonspirowaną jako szkoła rzemiosł (szkoła zawodowa). Po pobycie w więzieniu w 1905 r. nauczała języka polskiego w szkole żeńskiej w Mławie. Swoim wychowankom wpajała głęboki patriotyzm i postawy społeczne, wiele z nich poświęciło swoje życie działalności społecznej i oświatowej, niektóre zakładały na wsi własne szkoły.

Z domu Arne urodzona lutego 1714, zmarła 30 stycznia 1766,  była słynną angielską piosenkarką i aktorką. Była siostrą kompozytora Thomasa Arne. Choć karierę rozpoczynała jako sopran, jej głos na początku kariery obniżył się do prawdziwego kontraltu. Zarówno jako aktorka, jak i wokalistka była powszechnie podziwiana za umiejętność poruszania publiczności emocjonalnie. Posiadając słodki, wyrazisty i zwinny głos o szerokiej skali głosu, Cibber była niezwykle popularną piosenkarką, nawet jeśli czasami jej głos był krytykowany za brak dopracowanej techniki. Charles Burney napisał o jej śpiewie, że „dzięki naturalnemu patosowi i doskonałemu zrozumieniu słów często przenikała do serca, podczas gdy inni z nieskończenie większym głosem i umiejętnościami docierali jedynie do ucha”. W 1736 roku Cibber zadebiutowała jako aktorka dramatyczna w tytułowej roli w Zary Aarona Hilla , odnosząc wielki sukces. Następnie wcieliła się w liczne role szekspirowskie, które spotkały się z uznaniem krytyków, a później kontynuowała je z Davidem Garrickiem. W 1737 roku wybuchł głośny spór z Kitty Clive o rolę Polly w Operze Żebraka, który zainspirował satyrę Pantomima żebraka lub Walcząca Orlica. W następnym roku Cibber wcieliła się w rolę Davida w oryginalnej produkcji oratorium Haendla Saul i wystąpiła w światowej premierze niezwykle popularnej maski Comus swojego brata.

Zuzanna Pevensie – jedna z głównych postaci w książce C.S. Lewisa Opowieści z Narnii. Jej rodzeństwo to Piotr Pevensie, Edmund Pevensie i Łucja Pevensie. Jest druga w kolejności wiekowej, po Piotrze. Zuzanna jest smukłą i pełną wdzięku dziewczyną o długich czarnych włosach i błękitnych oczach. Susan urodziła się w 1928 r. Gdy miała dwa lata, urodził się jej brat Edmund, a gdy miała cztery lata, w 1932 r. urodziła się jej najmłodsza siostra Lucy. Prawdopodobnie w 1937 roku, w wieku dziewięciu lat, rozpoczęła naukę w szkole z internatem poza domem.