Jan. Jedno imię, wiele historii.

właśc. Jan Wiktor Lesman, pseudonim „Szer-Szeń”, „Inspicjent Brzeszczot” – polski poeta i adwokat żydowskiego pochodzenia, autor bajek i wierszy dla dzieci, satyrycznych tekstów dla dorosłych, a także tłumacz literatury rosyjskiej.Urodził się 15 sierpnia 1898 w Żmerynce, zmarł 2 lipca 1966 w Warszawie. Późniejszy bajkopisarz był wnukiem warszawskiego księgarza i wydawcy Bernarda Lesmana i stryjecznym bratem poety Bolesława Leśmiana. Starszemu odeń o około dwadzieścia lat kuzynowi zawdzięcza swój pseudonim artystyczny: Brzechwa. Jego zbiorki ("Tańcowała igła z nitką", 1938; "Kaczka Dziwaczka", 1939, etc.) wydawano jako wiersze dla dzieci, bądź bajki. Niektóre dłuższe: wierszem – jak "Baśń o korsarzu Palemonie" czy "Pan Drops i jego trupa", inne prozą – jak cykl powieści o Panu Kleksie. Poeta ma również w dorobku teksty satyryczne dla dorosłych oraz przekłady z literatury rosyjskiej. Jako adwokat i ekspert w dziedzinie prawa autorskiego był współzałożycielem Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych, a w latach 1924–1939 jego radcą prawnym. Do zawodu prawnika powrócił po drugiej wojnie światowej. Był między innymi radcą prawnym w Spółdzielni Wydawniczej "Czytelnik", a jednocześnie działał aktywnie w PEN Clubie. Brzechwa zadebiutował jeszcze jako nastolatek w 1915, wierszami drukowanymi w petersburskim "Sztandarze", redagowanym przez Remigiusza Kwiatkowskiego, poetę i tłumacza. Kilka młodzieńczych wierszy zamieścił później w kijowskich "Kłosach Ukraińskich", dostał nawet nagrodę za wiersz poświęcony zmarłemu w listopadzie 1916 r. Henrykowi Sienkiewiczowi. Zmarł z przyczyn naturalnych 2 lipca 1966 w Warszawie

Urodził się 17 sierpnia 1629 roku w Olesku, zm. 17 czerwca 1696 w Warszawie) – król Polski od 1674 roku, hetman wielki koronny od 1668 roku, hetman polny koronny od 1666 roku, marszałek wielki koronny od 1665 roku, a chorąży wielki koronny od 1656 roku. Syn kasztelana krakowskiego, od 1649 roku brał udział w walkach z Kozakami, między innymi w ramach wyprawy zborowskiej. Ciężko ranny w bitwie pod pod Beresteczkiem w 1651 roku. W 1654 roku członek poselstwa wysłanego do Konstantynopola. W czasie potopu szwedzkiego Jan Sobieski zdradził króla Jana Kazimierza i przeszedł na stronę najeźdźców. Szwedzką służbę porzucił dopiero po kilku miesiącach. W kolejnych latach walczył z Rosjanami, Kozakami, Szwedami i Siedmiogrodzianami. Wszedł do stronnictwa profrancuskiego, a nawet pobierał pensję od króla Ludwika XIV. W 1665 roku poślubił dawną dwórkę królowej Ludwiki Marii, Marię Kazimierę d’Arquien. W tym samym roku wybrany marszałkiem wielkim koronnym, a rok później – hetmanem polnym koronnym. W 1667 roku odniósł wielkie zwycięstwo pod Podhajcami, rozbijając przeważające siły turecko-tatarskie. Od 1668 roku posiadał buławę hetmana wielkiego koronnego. Po tym jak na drodze elekcji nowym królem obrano Michała Wiśniowieckiego, otwarcie wystąpił przeciwko jego władzy. Był jednym z przywódców opozycji określanej mianem malkontentów. Wykorzystując podległe sobie wojska zmierzał do obalenia monarchy. Zwycięzca spod Chocimia w 1673 roku. W 1674 roku, po śmierci Michała Korybuta Wiśniowieckiego, obrano Jana III Sobieskiego polskim królem. W 1683 roku, na mocy zawartego traktatu sojuszniczego, wyruszył na odsiecz habsburskiej stolicy. Na przedpolach Wiednia walnie przyczynił się do rozgromienia sił tureckich Kary Mustafy. Następnie odniósł świetne zwycięstwo pod Parkanami. Wojna z Turcją nie przyniosła jednak Polsce trwałych korzyści, zamiast tego diametralnie wzmacniając pozycję Austrii. Polityka króla Jana III Sobieskiego poniosła także porażki w kontaktach z Rosją (niekorzystny pokój Grzymułtowskiego) i w swojej polityce mołdawskiej. Nie zdołał wreszcie zrealizować najważniejszego dla siebie projektu: osadzić na tronie swojego syna Jakuba Sobieskiego.

Na kartach historii muzyki zapisał się jako autor ponad tysiąca utworów, w tym oratoriów, pasji, mszy, suit, koncertów i sonat. Jego niezwykły styl czerpał pełnymi garściami z tradycji barokowej, a przy tym zawierał sobie wiele innowacyjnych elementów. Dziś jest uważany za jednego z największych geniuszy muzycznych. Urodził się 31 marca (a według obowiązującego wówczas kalendarza juliańskiego – 21 marca) 1685 roku, w Eisenach. Samodzielne życie rozpoczął w wieku piętnastu lat. W 1700 roku osiadł w mieście Lüneburg, w Dolnej Saksonii. Kontynuował naukę w tamtejszym gimnazjum i został przyjęty jako sopranista do chóru kościoła św. Michała. Za śpiew otrzymywał dach nad głową i wyżywienie. W tamtym czasie dorabiał też występami podczas ślubów i pogrzebów. Bach był wirtuozem gry na organach. Biegle opanował grę na klawesynie i skrzypcach, jak również na klawikordzie, altówce i prawdopodobnie na lutni. W wieku 18 lat Bach rozpoczął swoją karierę jako organista w Arnstadt, a później pełnił funkcję organisty i dyrektora muzycznego w kilku innych miastach niemieckich. Jego talenty jako organisty były powszechnie doceniane, a jego improwizacje na organach były niezwykłe. Jednak to jako kompozytor Bach osiągnął prawdziwy geniusz. Jego kariera rozwijała się, a w 1723 roku Bach objął stanowisko kantora w kościele św. Tomasza w Lipsku, gdzie pracował aż do końca życia. W Lipsku komponował, dyrygował chórami, nauczał muzyki i pełnił wiele obowiązków związanych z organistą i kantorem.Zmarł w 1750 roku w Lipsku.

Jan Matejko urodził się w 1838 r. w Krakowie. W 1858 r. ukończył tam Szkołę Sztuk Pięknych, następnie kształcił się w Monachium i w Wiedniu. Już młodzieńcze dzieła Matejki zyskały międzynarodowe uznanie, a artystę okrzyknięto jednym z najwybitniejszych twórców malarstwa historycznego w Europie. Stworzył on ponad trzysta obrazów olejnych oraz setki rysunków i szkiców. Jest też autorem polichromii kościoła Mariackiego w Krakowie. Swoje obrazy Matejko wielokrotnie prezentował na wystawach w najważniejszych europejskich ośrodkach kultury. Zdobył liczne prestiżowe nagrody i odznaczenia oraz został honorowym członkiem wielu akademii artystycznych. W 1873 r. mianowano go dyrektorem krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Funkcję tę pełnił do końca życia. Uczniami Jana Matejki byli wybitni twórcy Młodej Polski, m.in. Stanisław Wyspiański, Jacek Malczewski i Józef Mehoffer. Ponadto Matejko angażował się w prace związane z konserwacją krakowskich zabytków. Zmarł w 1893 r. w Krakowie. Namalował między innymi: "Stańczyk" (1862), "Kazanie Skargi" (1864) i "Rejtan" (1866), "Unia lubelska" (1869), "Stefan Batory pod Pskowem" (1872), "Bitwa pod Grunwaldem" (1878), "Hołd pruski" (1882), "Jan Sobieski pod Wiedniem" (1883), "Wernyhora" (1884), "Kościuszko pod Racławicami" (1888) czy "Konstytucja 3 Maja 1791 roku" (1891)

to najbogatszy Amerykanin w historii. Przedsiębiorca, filantrop i fundator Uniwersytetu Chicagowskiego. Obecnie uważany za najbogatszego człowieka w historii, który w ciągu całego swojego życia zgromadził majątek o wartości 660 mld dolarów (wg przelicznika z 2007 roku). W 1870 John D. Rockefeller, William Rockefeller, Henry Flagler, Jabez A. Bostwick, chemik Samuel Andrews oraz nieoficjalnie Stephen V. Harkness założyli spółkę naftową w Cleveland, Ohio znaną jako Standard Oil Company.W szczytowym okresie swojej działalności przypadającym na lata 1880–1890 przedsiębiorstwo Rockefellera przerabiało powyżej 90% światowego wydobycia ropy naftowej[6]. W tym czasie przedsiębiorstwo zatrudniało ponad 100 000 pracowników. Opinia publiczna zarzucała spółce działania mające na celu utworzenie monopolu. W 1882 Standard Oil Co. zostało przekształcone w Standard Oil Trust z siedzibą w New Jersey, zrzeszający pod wspólnym kierownictwem szereg korporacji wchodzących w skład dawnego Standard Oil Company.
W 1890 Kongres przyjął ustawę antytrustową, nakładającą sankcje na działania monopolistyczne. W 1911, na mocy wyroku Sądu Najwyższego w sprawie demonopolizacji przetwarzania ropy naftowej, Standard Oil Trust został podzielony na trzydzieści cztery niezależne przedsiębiorstwa. Obecnie istniejące to Chevron i ExxonMobil. John D. Rockefeller zmarł w wieku 97 lat w swoim domu w Ormond Beach i został pochowany na cmentarzu Lake View w Cleveland.